ဘူးသီးေတာင္ ခမီးတိုင္းရင္းသူတစ္ေယာက္ကို ဘဂၤါလီမ်ားက မုဒိမ္းက်င့္ရန္ႀကိဳးပမ္း၊ အမႈမဖြင့္ႏိုင္ေအာင္တားဆီး

ဇမၼဏီး ရြာသူ ခမီးတိုင္းရင္းသူ မယိုင္ႏု

ဘူးသီးေတာင္ ၊ ၂၂ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၂ ၊ Coral Arakan News ၊ [ သတင္း ]

ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ သီေခါင္သည့္ေက်းရြာတစ္ခုမွ ေတာဟင္းရွာေနသူ ခမီး မိန္းကေလးတစ္ဦး အား ႏွစ္ဦးထက္မနည္းသည့္ ဘဂၤါလီကုလားမ်ားက ယခုလ သံုးရက္ေန႔က မုဒိမ္းက်င့္ရန္ ႀကိဳးစားရာမွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရာ၊ ယင္းအတြက္ အမႈဖြင့္ရန္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕တစ္ေရာက္ ေတာလမ္းတြင္အလာ ဘဂၤါလီကုလားမ်ားက နစ္နာသူမိသားစုအေနျဖင့္ အမႈမဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး တားဆီးၾကသည္ကို ႀကံဳရၿပီးေနာက္၊ ယခု ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းတြင္ အမႈဖြင့္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း Coral Arakan ၏ ၀ိုင္းေတာ္သား ကိုေအာင္ (ခရမ္းျပာ) က သတင္း ေပးပို႔ထားသည္။

 

ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေျမာက္ပိုင္း၊ ေက်ာင္းေတာင္ေက်း႐ြာအုပ္စု၊ ဇမၼဏီး ခမီးရြာ တြင္ ေနထိုင္သည့္ အသက္ ၁၄-ႏွစ္ အရြယ္ မယိုင္ႏုသည္ ႏို၀င္ဘာလ သံုးရက္ေန႔ မြန္းလြဲ ေလးနာရီခန္႔တြင္ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚေရႊမ ႏွင့္အတူ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းခြင္ မွ ျပန္လာစဥ္ တင္းေမေက်းရြာအုပ္စုေန ဘဂၤလီကုလားတို႔က အဓမၼျပဳရန္ ဆြဲေခၚယူျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။

ျဖစ္စဥ္ကို မိခင္ျဖစ္သူက ဤကဲ့သို႔ Coral Arakan အားေျပာျပသည္။ “ကၽြန္မက ေမာလာတာနဲ႔ ရြာကိုမေရာက္ခင္ ေခ်ာင္းခြဆံုမွာ ခဏနားၾကပါတယ္။ ရြာက
လက္ယာဘက္ေခ်ာင္း အတိုင္းသြားရမွာပါ။ ခဏနားတုန္း သမီးကို လက္ဝဲဘက္ ေခ်ာင္းေကာက္မွာ သျဗဳသီးခူးဖို႔ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ သြားရမယ့္ေနရာက နားတဲ့ေနရာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာပါ။ သမီးထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ဝါးခုတ္ကုလားငါးေယာက္ လက္ဝဲဘက္ေခ်ာင္းကို တက္သြားတာ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ သမီးရွိတဲ့ ေခ်ာင္းေကာက္ဘက္က သမီးေအာ္သံၾကားရလို႔ လိုက္သြားေတာ့ သမီး ထြက္ေျပး လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သမီးကိုေမးတဲ့အခါ ကုလားေတြ အတင္းဆြဲေခၚလို႔ ထြက္ေျပး လာတာ လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္” ဟု ရွင္းျပသည္။

ကာယကံရွင္ မယိုင္ႏု (အဘ ဦးသာေက်ာ္၏ သမီး) က မိမိကိုယ္တိုင္ႀကံဳခဲ့ရသည္ကို Coral Arakan အား ဤကဲ့သို႔ ေျပာျပသည္။  “(ကၽြန္မ)သျဗဳသီးခူးေနတုန္း ကုလားတစ္ေယာက္က လက္ကိုဆြဲထားပါ တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေက်ာဘက္က ေနဖက္ထားၿပီး ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္လို႔ အတင္း႐ုန္းကန္ထြက္ရင္း အေမ့ကိုေအာ္ေခၚပါတယ္။ အေမပါလာတာ သိေတာ့မွ ကၽြန္မကိုလႊတ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကပါတယ္” ဟု ျပန္လည္ရွင္းျပသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ကိုယ္တိုင္ လည္း ထြက္ေျပးသြားေသာ ၎ကုလားမ်ားကို လွမ္းျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။

႐ြာသို႔ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ခီဇာအမည္ရွိသူ ေဆြမ်ိဳးတစ္ဦးအား ထိုသို႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ ကို ေျပာျပၿပီး ျပႆနာ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ၎လက္ဝဲေခ်ာင္းေကာက္ေနရာသို႔ ျပန္လိုက္သြား သည့္အခါ ယင္းေနရာအနီးတြင္ ဝါးခုတ္ကုလားမ်ား ညအိပ္သည့္ တဲတစ္ခုတြင္ ကုလားငါးေကာင္ ကိုေတြ႕ရသည့္အတြက္၊ မယိုင္ႏုကို ေမးျမန္းသည့္အခါ က်ဴးလြန္သည့္ ကုလားမ်ားကို ၄င္းအေနျဖင့္ မွတ္မိ ေျပာျပႏိုင္ေၾကာင္း ဆိုသျဖင့္၊ အတူပါသူ ခီဇာက ကုလားမ်ားကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ မည္ ျပဳသည့္အခါ မယိုင္ႏု၏ မိခင္ (ေဒၚေရႊႏု) က ကုလားအင္အားမ်ားတယ္၊ အႏၲရာယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ လူကိုမွတ္မိရင္ရၿပီ၊ ရြာမွာတိုင္ၿပီးရွင္းမယ္ဟု ေျပာျပတားဆီးကာ ျပန္လာခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ထိုေန့ညေနတြင္ပင္ ေက်ာင္းေတာင္ေက်းရြာရွိ၊ စခန္း(၂၁) နစကသို႔ သြားေရာက္ တိုင္ၾကားခဲ့ သည္ ဟု ဆိုသည္။
အဆိုပါ နစက စခန္းတာဝန္ခံက ျဖစ္စဥ္ကို ေမးျမန္းၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ျပန္လာရန္ ခ်ိန္းခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔ (၄-၁၁-၂၀၁၂)ေန႔တြင္ ခ်ိန္းဆိုသည့္အတိုင္း ေနာက္ထပ္တစ္ခါ သြားေရာက္၍ ထြက္ဆိုခဲ့ သည္။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္သံုးရက္ေနၿပီးေနာက္ ျပန္လာရန္ ခ်ိန္းဆိုခဲ့ျပန္သည္ ဟု ဆိုသည္။

 ထိုသို႔ခ်ိန္းဆိုစဥ္ ေျပာဆိုၾကသည့္အေၾကာင္းႏွင့္ အတူလိုက္ပါသြားခ့ဲေသာ ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္သူ ပဲသဒူေက်းရြာသား ဦးသာထြန္းေအာင္က Coral Arakan အား ယခုကဲ့သို႔ ေျပာျပသည္။

“နစကစခန္းမႉးက သူတို႔ ညွိႏႈိင္းေပးတဲ့အတိုင္း လက္ခံမလားလို႔ ေမးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိခင္ေဒၚေရႊႏုက ဥပေဒအတိုင္း ရွင္းေပးမယ္ဆိုရင္ လိုက္နာပါမယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ စခန္းမႉးက ေဒါသထြက္ၿပီး ခံုကို တုတ္နဲ႔ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဒိုင္း၊ ဒိုင္းနဲ႔ ႐ိုက္ပစ္လိုက္ တယ္။ ထြက္သြားၾက ထြက္သြားၾက တိုင္ခ်င္ရာမွာ သြားတိုင္ေတာ့လို႔ေျပာၿပီး ျပန္ခိုင္း လိုက္ပါတယ္” ဟု ျပန္ေျပာျပပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ မယိုင္ႏုသည္ ဖခင္ႏွင့္အတူ ဘူးသီးေတာင္ ရဲစခန္း တြင္ တိုင္ၾကားရန္ ခရီးထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းခရီးရွိ တင္းေမကုလားရြာသို႔ ေရာက္သည့္အခါ တင္းေမကုလားရြာမွ (ကုလား)အရပ္လူႀကီးမ်ားက တားဆီးထား ၾကၿပီး၊ တိုင္ၾကားျခင္းမျပဳရန္ႏွင့္ ေၾကနပ္ေအာင္ ရွင္းလင္းေပးပါမည္ဟု ေျပာၾကသည္ ဟု ဆိုသည္။

ထို႔အျပင္ မယိုင္ႏုေနထိုင္ရာရြာမွ လူႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ကလည္း ငါတို႔မွာလည္း ေငြေၾကး အင္အားမရွိ၊ ရဲစခန္းတိုင္ဖို႔၊ တရား႐ံုးတိုင္ဖို႔ဆိုရင္လဲ ခဏခဏ သြားဖို႔လာဖို႔ မလြယ္ဘူး၊  ေျပလည္ေအာင္ ရွင္းလိုက္ၾကလို႔ ဝိုင္း၀န္းနားခ်ၾကသည္ ဟု ဆိုသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ကုလားရြာထဲတြင္ ျငင္းဆန္ေနလွ်င္ မိမိတို႔ အသက္ အႏၲရာယ္ က်ေရာက္ႏိုင္သည္ဟု တြက္ဆမိေသာေၾကာင့္ လက္မွတ္ထိုး ေၾကေအးရန္ သေဘာတူခဲ့ရသည္ ဟု ဆိုသည္။

မိမိ၏မိသားစုက ေၾကေအးေၾကာင္း လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ရၿပီး၊ မိမိ ကိုယ္ႏႈိက္လည္း လက္ေဗြႏွိပ္ ခဲ့ရေၾကာင္း၊ မိမိရြာသို႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ကုလားမ်ားေပးလိုက္ေသာ ေငြခုနစ္ေသာင္း အနက္မွ သံုးေသာင္းက်ပ္ကို ရြာလူႀကီးမ်ားက ယူထားလိုက္ၿပီး မယိုင္ႏု ကို ေငြေလးေသာင္းက်ပ္ ေပးခဲ့ေၾကာင္း မယိုင္ႏုက Coral Arakan အား ျပန္ေျပာျပပါသည္။

ထို႔ေနာက္ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ျပႆနာမျဖစ္ႏိုင္ ေလာက္သည့္ အေျခအေန ေရာက္မွ ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ လာေရာက္ၿပီး ရဲစခန္းတြင္ တိုင္ၾကားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း မိခင္ျဖစ္သူ က ေျပာျပပါသည္။
“ ေငြကို လိုခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မသမီးက အငယ္ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ အခု ရြာမွာ ကၽြန္မသမီးဟာ နာမည္ပ်က္ျဖစ္သြားလို႔ ႐ိုးရာထံုးစံအရ ရြာကိုဝင္ခြင့္ မရရွိ ေတာ့ဘူး။ ရြာဝင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ရြာကိုေတာင္းပန္ဖို႔ ပြဲတစ္ခုလုပ္ေပးရတယ္။ အခု အနည္းဆံုးလုပ္ေပးခဲ့ရတာေတာင္ ဝက္တစ္ေကာင္ သတ္ၿပီးေကၽြးခဲ့ရပါတယ္။ အခု ဒီလို မတရားခံရတာကို ေက်နပ္လိုက္ရင္ ေနာက္ကို လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး လုပ္ၾကဦးမယ္။ ကၽြန္မသမီး မဟုတ္ရင္လည္း ေနာက္ထပ္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကုလားေတြက ဒီလိုမိ်ဳး ထပ္လုပ္ၾကဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္ဖို႔ လာတာပါ”ဟု မိခင္ ျဖစ္သူ ေဒၚေရႊမက ရွင္းျပသည္။ သူကဆက္၍ “အခု ကၽြန္မေယာက္ကၤ်ား လက္ခံယူလာတဲ့ ေငြေလးေသာင္းကိုလည္း ကၽြန္မတို႔ လံုးဝမသံုးဘူး၊ ရဲစခန္းမွာ သက္ေသခံ အျဖစ္တင္ပါမယ္။ သူတို႔ စာခ်ဳပ္မွာ ဘာပဲေရးထားထား မစိုးရိမ္ပါဘူး”ဟု ေျပာျပသည္။
ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားမွာ တင္းေမေက်းရြာေန အဒူလာ(ဘ)ဘာေဆး ႏွင့္ အာယုပ္ (ဘ)ရွာအာေလာင္တို႔ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုသည္။
အဆိုပါျဖစ္စဥ္ကို ယေန႔ (၂၂-၁၁-၂၀၁၂)ေန႔တြင္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕မ ရဲစခန္းမွ အမႈအမွတ္ ပ/၁၆၂(၃၄၅)ျဖင့္ လက္ခံထားရွိၿပီး ခထီးလွရဲစခန္းမႉးကို အမႉစစ္အရာရွိ အျဖစ္ တာဝန္ေပး အပ္ထားေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

ဘူးသီးေတာင္မွ တစ္ညအိပ္ခရီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရေသာ ခမီးတိုင္းရင္းသား ေက်းရြာ ဇမၼဏီးေက်းရြာမွ မယိုင္ႏုႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတို႔သည္ မိမိတို႔နစ္နာရေသာ အမႈအခင္းကို တိုင္တန္းရန္အတြက္ပင္လွ်င္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အရဲစြန္႔ လာေရာက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဇမၼဏီးေက်းရြာငယ္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အိမ္ေျခေထာင္ေက်ာ္ခ်ီသည့္ ေက်ာင္းေတာင္ (ဘဂၤလီေက်းရြာ) အုပ္စု ႏွင့္ တင္းေမ(ဘဂၤါလီေက်းရြာ)အုပ္စုတို႔ ရွိေနကာ၊ အနီးအနား ျပန္႔က်ဲေနေသာ တိုင္းရင္း သားေက်းရြာ မ်ားမွာ အိမ္ေျခ ဆယ္အိမ္၀န္းက်င္သာ ရွိၾက သည္။